Το φως της δημοσιότητας βλέπει η ανάλυση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρόευς (DSA) λίγες ώρες ουσιαστικά πριν το κρίσιμο Eurogroup για το μέλλον και την ολοκλήρωση αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος, επισημαίνοντας την ανάγκη για reprofiling των όρων των ευρωπαϊκών δανείων. Το Ταμείο παραμένει σταθερό στις απόψεις του πως η Ελλάδα πρέπει να λάβει σημαντικές παραχωρήσεις όσον αφορά τα νέα δάνεια. Συγκεκριμένα κάνει λόγο για μεγαλύτερη περίοδο χάριτος, μετάθεση πληρωμών και σταθερά επιτόκια. Βασικό σημείο της ανάλυσης αποτελεί το γεγονός πως το Ταμείο τονίζει ότι η ελάφρυνση του χρέους θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί ως το τέλος του 2018, κατά τη λήξη δηλαδή του τρέχοντος προγράμματος. Υπό αυτό το πρίσμα, διαφαίνεται μια σύγκλιση ανάμεσα σε Ε.Ε και Ταμείο αλλά όπως τονίζεται η ελάφρυνση θα πρέπει να είναι εμπροσθοβαρής και χωρός όρους, δίνοντας έτσι το σήμα στις αγορές ότι οι Ευρωπαϊοι εταίροι έχουν τη βούληση να βοηθήσουν από την πλευρά τους.
Σύμφωνα με το εν λόγω report, το ΔΝΤ τοποθετεί το χρέος στο 174% του ΑΕΠ έως το 2020 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ενώ μέχρι το 2022 αναμένεται να έχει υποχωρήσει ελαφρώς στο 167%. Την ίδια στιγμή το Ταμείο σημειώνει ότι οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες αναμένεται να ξεπεράσουν το όριο του 15% επί του ΑΕΠ μέχρι το 2024 και το 20% μέχρι το 2029, φτάνοντας το 30% περίπου μέχρι το 2040 και κοντά στο 60% του ΑΕΠ μέχρι το 2060. Το χρέος αναμένεται να υποχωρήσει σταδιακά λίγο κάτω από το 160% του ΑΕΠ μέχρι το 2030, αλλά στη συνέχεια θα κινηθεί και πάλι ανοδικά φτάνοντας το 250% του ΑΕΠ μέχρι το 2060, αναφέρει το ΔΝΤ.
Παράλληλα, επισημαίνεται για μια ακόμη φορά πως είναι μη ρεαλιστικό να πιαστεί πρωτογενές πλεόνασμα 4,5%. εκτιμώντας πως με τα μέτρα που μόλις ψηφίσθηκαν από την ελληνική πλευρά το πλεόνασμα το 2018 θ' ανέλθει στο 1,8%. Επίσης, δεν θεωρεί πως ο "κόφτης" αποτελεί αντίβαρο ίσης δυναμικής με πραγματικά στέρεες μεταρρυθμίσεις.
Η αναδιάρθρωση που αναφέρεται ότι θα μπορούσε να διατηρήσει το χρέος σε καθοδική πορεία, στηρίζεται σε ένα συνδυασμό τριών μέτρων, όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά
- Παράταση της ωριμότητας των ομολόγων του EFSF, του ESM και των διμερών δανείων. Συγκεκριμένα, παράταση της ωριμότητας των δανείων του EFSF εώς 14 έτη, του ESM εώς 10 έτη και εώς 30 για τα διμερή δάνεια, μπορούν να μειώσουν τις μικτές χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας και την αναλογία του χρέους εώς 7,25% του ΑΕΠ μέχρι το 2060. Το μέτρο αυτό είναι ανεπαρκές από μόνο του, όπως αναφέρει το ΔΝΤ, για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας.
- Αναβολές πληρωμών: Τα δάνεια του EFSF έχουν ήδη επιμηκυνθεί νωρίτερα και τα δάνεια του ESM έχουν δοθεί με μεγάλη περίοδο χάριτος και ωρίμανσης. Η περεταίρω επέκταση των αναβολών για την εξυπηρέτηση του χρέους θα μπορούσε να συμβάλει στη μείωση των μικτών χρηματοδοτικών αναγκών κατά 17% του ΑΕΠ μέχρι το 2040 και 24% μέχρι το 2060 και – επιτρέποντας στην Ελλάδα να επωφεληθεί από τα χαμηλά επιτόκια του ESM για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα- θα μπορούσε να μειώσει το χρέος κατά 84% του ΑΕΠ μέχρι το 2060 ( Αυτό θα συνεπάγεται επέκταση των περιόδων χάριτος για το υφιστάμενο χρέος που κυμαίνονται από τα 6 έτη στα δάνεια του ESM έως τα 17 και 20 χρόνια για τα δάνεια του EFSG και των διμερών δανείων αντίστοιχα, καθώς και την επέκταση της τρέχουσας αναβολής για τις πληρωμές τόκων για τα δάνεια του EFSF με 17 επιπλέον έτη και των EFSF και διμερών έως και 24 έτη). Ωστόσο ακόμη και σε αυτή την περίπτωση οι μικτές χρηματοδοτικές ανάγκες θα υπερβαίνουν το 20% μέχρι το 2050 και το χρέος θα βρίσκεται σε ανοδική πορεία.
- Σταθερά επιτόκια: Για να εξασφαλιστεί η βιωσιμότητα του χρέους, τα επίσημα επιτόκια πρέπει να παραμείνουν σε χαμηλά επίπεδα για μεγάλο χρονικό διάστημα και να μην ξεπερνά το 1,5% μέχρι το 2040. Σ' αυτό το πλαίσιο, ο ESM θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το θετικό περιβάλλον επιτοκίων με το να προσπαθήσει να “κλειδώσει' τα επιτόκια για όλο το πακέτο δανείων του EFSF/ESM, στα τρέχουσα επιτόκια της αγοράς, ενώ παράλληλα να μειώσει δραστικά το spread στα διμερή δάνεια.
