Η ικανότητα των μη κρατικών φορέων να επηρεάσουν την εξωτερική πολιτική δεν είναι ασφαλώς κάτι νέο καθώς είναι μια τάση που άρχισε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σύγχρονη ιστορία προσφέρει πολλά παραδείγματα με πολυεθνικές που απέκτησαν πρωτοφανή δύναμη κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και μέχρι που βρίσκονταν πίσω από την άνοδο και την πτώση καθεστώτων. Όμως σήμερα, οι πολυεθνικοί κολοσσοί είναι ισχυρότεροι.
Στη δεκαετία του 1950, η United Company Fruit πίεσε επιτυχώς την κυβέρνηση των ΗΠΑ να ανατρέψει την επαναστατική κυβέρνησης της Γουατεμάλας, η οποία είχε θεσπίσει λιγότερο ευνοϊκές πολιτικές προς την εταιρεία από όσο η προηγούμενη κυβέρνηση.
Το ιρανικό πραξικόπημα του 1953 ήταν μια κοινή πρωτοβουλία της Βρετανίας και των ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να προστατευθούν τα συμφέροντα της British Petroleum (BP). Στην δεκαετία του 1970, η CIA θα χρησιμοποιήσει την ITT Corporation, έναν αμερικανικό τηλεπικοινωνιακό όμιλο, για να καθαιρέσει τον πρώην πρόεδρο της Χιλής Σαλβατόρε Αλιέντε.
Αυτά είναι ακραία παραδείγματα εμπλοκής επιχειρήσεων στις διεθνείς υποθέσεις.
Για να κατανοήσει κανείς ότι ανάλογη πρακτική ακολουθείται και σήμερα δεν έχει παρά να μελετήσει τις σχέσεις ΗΠΑ και Κίνας.Σήμερα, οι τεχνολογικές εταιρείες των ΗΠΑ με τις πράξεις τους αναμφισβήτητα επηρεάζουν πολύ περισσότερα την διπλωματία.
Υπήρξαν αποτελεσματικό υποστηρικτικό μέσο στην Κίνα, καθώς επεδίωκε να προωθήσει τον τομέα της τεχνολογίας στην χώρα, δεδομένου ότι η Κίνα χρειάζεται την τεχνογνωσία των αμερικανικών εταιρειών και σε αντάλλαγμα, τους δίνει πρόσβαση στην προσοδοφόρα αγορά της Κίνας. Αυτό άλλωστε γίνεται φανερό και απο το γεγονός ότι το 2015 υπήρξε έκρηξη στις αμερικανο-κινεζικές συνεργασίες τεχνολογίας. Κολοσσοί όπως η IBM, προώθησαν σημαντικές συμφωνίες συνεργασίας.
Αυτές οι κινήσεις έχουν απογοητεύσει εκείνους στην Ουάσιγκτον που θέλουν να ακολουθηθεί μια πιο σκληρή γραμμή για την Κίνα, σχετικά με τις κυβερνο-επιθέσεις και τις όλο και πιο προστατευτικές πολιτικές στην τεχνολογία. Άλλωστε , είχαν ισχυρά επιχείρηματα για μία σκληρή γραμμή καθώς πρόσφατα μια έκθεση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (NSA) επιβεβαίωσε ότι κατά τα τελευταία πέντε χρόνια, περισσότεροι από 600 εταιρικοί και κρατικοί φορείς στις Ηνωμένες Πολιτείες είχαν γίνει στόχοι κυβερνο-επιθέσεων που προέρχονταν από την Κίνα.
Μπορεί, πρόσφατα ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και ο Κινέζος πρόεδρος Xi Jinping να ανακοίνωσαν ένα σύμφωνο ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, με το οποίο και οι δύο πλευρές συμφώνησαν να απέχουν από κυβερνο-επιθέσεις με στόχο την κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας του άλλου και να συνεργαστούν επίσης για τους «διεθνείς κανόνες της διαδρομής προς την κατάλληλη συμπεριφορά στον κυβερνοχώρο» αλλά το σίγουρο είναι ότι οι πολυεθνικές της τεχνολογίας έχουν το δικό τους δρόμο...
