Η επίτευξη συμφωνίας με την Αίγυπτο για μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, αποτέλεσε αφορμή για έναν νέο κύκλο διθυραμβικών φιλοκυβερνητικών τίτλων, σχολίων και αναλύσεων στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.
Όμως όσο κάθεται η σκόνη τόσο αυξάνονται τα ερωτηματικά, μειώνονται οι βεβαιότητες και αποκαλύπτεται το παρασκήνιο (βλέπε και σχετικό ρεπορτάζ https://www.sofokleousin.gr/me-paremvasi-ipa-i-symfonia-me-aigypto-oi-nees-isorropies).
Του ΜΑΚΗ ΝΤΟΒΟΛΟΥ
Η συμφωνία με την Αίγυπτο, όπως και η αντίστοιχη με την Ιταλία, επιβεβαιώνει όσους υποστηρίζουν ότι στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η κυβέρνηση κινείται σπασμωδικά, αμήχανα και με το άγχος να προλάβει εξελίξεις και τετελεσμένα.
Αντί να προηγείται και να παρεμβαίνει ενεργητικά, ακολουθεί ασθμαίνοντας, επιχειρώντας να καλύψει εκ των υστέρων και με το σχετικό κόστος, κενά, αστοχίες, αβλεψίες και ένα γενικότερο έλλειμμα στρατηγικής.
Ο τρόπος αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας το αποδεικνύει. Αρχικά η κυβέρνηση αντιδρά αμήχανα και αστεία ορισμένες φορές (περί “αέρηδων που παρασέρνουν τα γεωτρύπανα” ο λόγος).
Μετά πιάνεται στον ύπνο με το τουρκολιβυκό σύμφωνο και αντί να καταστρώσει ένα σχέδιο διαχείρισης της κατάστασης και αντιστροφής των δεδομένων, με αρχή, μέση και τέλος, προχωρεί στη μία σπασμωδική κίνηση μετά την άλλη.
Συνάπτει συμμαχία με τον περιβόητο Χαφτάρ μην έχοντας ανοικτή δίοδο επικοινωνίας και με την άλλη πλευρά, η οποία - μας αρέσει δεν μας αρέσει - είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης. Είδαμε όλοι πού κατέληξε αυτή η τακτική. Ο Χαφτάρ δεν «τραβάει» και η χώρα μας είναι αποκλεισμένη από τις συζητήσεις που διεξάγονται για την επίλυση της λιβυκής κρίσης.
Στη συνέχεια προχωρεί σε συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, με στόχο να κλείσει εκκρεμότητες, να μπλοκάρει το τουρκολιβυκό σύμφωνο και να αποκτήσει διαπραγματευτικά χαρτιά για το μέλλον. Σωστή ως σκέψη, αλλά στην πράξη φαίνεται ότι δημιουργούνται περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύονται.
Προχειρότητα και αδυναμίες
Η βιασύνη και το άγχος της κυβέρνησης να προχωρήσει στις εν λόγω συμφωνίες την έκανε ευάλωτη σε πιέσεις. Με αποτέλεσμα να ενδώσει στις απαιτήσεις τόσο της Ιταλίας όσο και της Αιγύπτου, προκειμένου αυτές να βάλουν την υπογραφή τους.
Και όχι μόνο αυτό. Ό,τι συμφωνήσαμε τώρα (π.χ. μειωμένη επήρεια νησιών) θα το βρούμε μπροστά μας αργότερα στις σχετικές συζητήσεις που θα κάνουμε με Αλβανία και κυρίως με Τουρκία.
Την ίδια περίοδο η Ελλάδα αδυνατεί να δημιουργήσει μέτωπο με την Γαλλία, η οποία αντιδρά για τους δικούς της λόγους στην τουρκική επιθετικότητα στην περιοχή (σε αντίθεση με ό,τι έπραξε η Αίγυπτος, η οποία στα τέλη Ιουλίου προχώρησε σε κοινή στρατιωτική άσκηση με την Γαλλία στα νερά της Μεσογείου).
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι η αποκάλυψη από την τουρκική κυβέρνηση, της διεξαγωγής μυστικών συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας στο Βερολίνο, οι οποίες αργότερα συμφωνήθηκε να γίνουν φανερές με γερμανική διαμεσολάβηση και με πολλά ερωτηματικά για την ατζέντα.
Τα ελλείμματα στη διεθνή παρουσία της χώρας φαίνονται και σε άλλα μέτωπα. Οπως για παράδειγμα η ουσιαστική απουσία της Ελλάδας στις συζητήσεις για το Ταμείο Ανάκαμψης (πέραν μιας επιστολής, περιμέναμε από Ιταλούς και Ισπανούς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα).
Ή το φιάσκο της επίσκεψης στην Ουάσιγκτον, όπου στο ένα λεπτό που μίλησε ο Κ. Μητσοτάκης στην συνάντηση του με τον Ντ. Τράμπ, πρόλαβε να πει ότι είμαστε σίγουροι και δεδομένοι σύμμαχοι...
Κρυφή ατζέντα;
Και ενώ οι εξελίξεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής είναι αρκετά σοβαρές, η κυβέρνηση συνεχίζει να μην επιζητά την συνεννόηση με τα άλλα κόμματα και να μην συγκαλεί συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για την χάραξη κοινής γραμμής.
Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: είτε ότι υπάρχει κρυφή ατζέντα στα εθνικά ζητήματα από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, είτε ότι κάποιοι συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό να κινηθεί μόνος του, ώστε στο τέλος να «πάρει όλο το χαρτί», δηλαδή να αποκομίσει μόνο αυτός τα σχετικά πολιτικά οφέλη.
Βέβαια θα πρέπει να γνωρίζει ότι σε αυτή την περίπτωση, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν θετικά, θα είναι και ο μόνος που θα εισπράξει το ανάθεμα και την πολιτική ζημιά…
