Ερευνητές επιδημιολογίας είχαν κατά καιρούς διαπιστώσει, ότι το υπερβολικό βάρος ή η παχυσαρκία δεν ενέχει τόσο μεγάλο κίνδυνο θνησιμότητας, όσο υποδηλώνει η "συμβατική σοφία". Οι επικριτές της διαπίστωσης αυτής υποστήριξαν ότι το λεγόμενο «παράδοξο της παχυσαρκίας» είναι αποτέλεσμα κακής μεθοδολογίας έρευνας και ότι η χρήση του Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ) για τη μέτρηση της παχυσαρκίας είναι πιθανότατα ο πιο προβληματικός παράγοντας. Πρόσφατη έρευνα, προσαρμοσμένη στα ελαττώματα που είναι εγγενή στον ΔΜΣ, δείχνει ότι δεν υπάρχει παράδοξο: Όσο περισσότερο σωματικό λίπος έχει ένα άτομο, τόσο πιο πιθανό είναι να πεθάνει.
Η συμβατική σοφία, μαζί με πολλά επιστημονικά στοιχεία, επισημαίνουν ότι η παχυσαρκία είναι μόνο ανθυγιεινή, οδηγώντας σε διαβήτη, καρκίνο, καρδιακές παθήσεις και πολλά άλλα προβλήματα. Αλλά τα τελευταία χρόνια, αυτή η συμβατική σοφία αμφισβητήθηκε από ένα "U".
Το παράδοξο της παχυσαρκίας
Αυτό το "U" εμφανίστηκε σε γραφήματα που απεικονίζουν τη σχέση μεταξύ του ΔΜΣ -ενός κοινού αλλά ατελή μετρητή για το αν το βάρος κάποιου είναι υγιές ή όχι, που υπολογίζεται απλώς διαιρώντας τη μάζα του με το τετράγωνο του ύψους του σώματός του σε μέτρα - και του κινδύνου θανάτου.
Πολυάριθμες επιδημιολογικές μελέτες έχουν βρει ότι τα άτομα στην κατηγορία «υπέρβαροι» (ΔΜΣ 25-30) έχουν εκπληκτικά χαμηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας, ενώ όσοι κατηγοριοποιούνται ως «παχύσαρκοι» (30-35) έχουν ελάχιστο ή καθόλου αυξημένο κίνδυνο έναντι των «υγιών» ( 18,5-25). Στα άκρα του φάσματος του ΔΜΣ, τόσο οι «λιποβαρείς» (λιγότερο από 18,5) όσο και οι εξαιρετικά παχύσαρκοι (35+) έχουν πολύ αυξημένο κίνδυνο θανάτου. Επιπλέον, πολυάριθμες μελέτες έχουν υποδηλώσει ότι η παχυσαρκία μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο θανάτου για ηλικιωμένους και ασθενείς με διάφορες χρόνιες ασθένειες.
Λαμβάνοντας υπόψη όσα γνωρίζουμε για τις "παγίδες" του αυξημένου σωματικού λίπους για την υγεία , θα περίμενε κανείς μια ως επί το πλείστον ευθεία γραμμή αυξανόμενου κινδύνου θνησιμότητας καθώς περνάει κανείς από έναν φυσιολογικό ΔΜΣ σε παχύσαρκο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η καμπύλη θνησιμότητας σε σχήμα U έχει ονομαστεί το «παράδοξο της παχυσαρκίας».
Όμως, τα τελευταία χρόνια αυτό το παράδοξο και οι μελέτες που το δημιούργησαν, έχουν δεχθεί πυρά. Οι επικριτές υποστηρίζουν κυρίως ότι ο ΔΜΣ είναι ένας ελαττωματικός τρόπος για να προσδιοριστεί εάν κάποιος έχει παχυσαρκία. Αυτό συμβαίνει επειδή δεν μετράει τη σύνθεση της μάζας σώματος κάποιου - δηλαδή πόσο λίπος και πόσο μυς. Ούτε μετράει πού βρίσκεται το λίπος, κάτι που μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά.
Το σπλαχνικό λίπος, που μπλοκάρεται μεταξύ των εσωτερικών οργάνων είναι πολύ χειρότερο από το υποδόριο λίπος που αποθηκεύεται ακριβώς κάτω από το δέρμα. Για παράδειγμα, ένα εξαιρετικά γυμνασμένο και μυώδες άτομο θα μπορούσε εύκολα να μπει στην κατηγορία του παχύσαρκου ΔΜΣ. Ταυτόχρονα, ένα "κοκαλιάρικο" άτομο με πολύ σωματικό λίπος φωλιασμένο επικίνδυνα γύρω από τη μέση του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «υγιές».
Γιατί ο ΔΜΣ χρησιμοποιείται τόσο συχνά σε επιδημιολογικές μελέτες; Επειδή είναι βολικό, υπολογίζεται εύκολα με βάση την αυτοαναφορά. Από την άλλη πλευρά, η μέτρηση του σωματικού λίπους απαιτεί από τα υποκείμενα να μεταβούν σε ένα εργαστήριο ή να κάνουν τη μέτρηση μόνοι τους, κάτι που μπορεί να είναι αρκετά δύσκολο για ένα απλό άτομο να το κάνει με ακρίβεια.
Αντικαταστήστε το ΔΜΣ με σωματικό λίπος
Σε ένα άρθρο ανασκόπησης που δημοσιεύτηκε το 2020, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Sapienza στην Ιταλία σημείωσαν ότι αντί για τον ΔΜΣ, για τη μέτρηση της παχυσαρκίας θα πρέπει να χρησιμοποιείται το υπερβολικό σωματικό λίπος.
Όταν μια ομάδα ερευνητών προσάρμοσε τον ΔΜΣ για να λαμβάνει υπόψη τη μυϊκή μάζα το 2018 και στη συνέχεια συσχέτισε αυτή τη διορθωμένη μέτρηση με τον κίνδυνο θνησιμότητας, διαπίστωσαν ότι το «U» μετατράπηκε κυρίως σε ευθεία γραμμή. Φάνηκε δηλαδή ότι τα εξαιρετικά παχύσαρκα άτομα, που νωρίτερα εμφανίζονταν να έχουν μόνο οριακά αυξημένο κίνδυνο θανάτου σε σύγκριση με άτομα με κανονικό βάρος, έχουν τελικά περίπου κατά 70% αυξημένο κίνδυνο.
Πιο πρόσφατα, ο αναπληρωτής καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, Ράιαν Μάστερς, προσπάθησε να επιλύσει το παράδοξο της παχυσαρκίας, λαμβάνοντας υπόψη περισσότερες μεταβλητές που προκαλούν σύγχυση. Εξέτασε δεδομένα σχεδόν 40 ετών από σχεδόν 18.000 άτομα και δεν εξέτασε μόνο την κατανομή του σωματικού λίπους των υποκειμένων, αλλά υπολόγισε επίσης το χρόνο που είχε περάσει ο καθένας με υψηλό ή χαμηλό ΔΜΣ.
«Διογκώναμε τεχνητά τον κίνδυνο θνησιμότητας στην κατηγορία χαμηλού ΔΜΣ, συμπεριλαμβάνοντας αυτούς που είχαν για πολύ καιρό υψηλό ΔΜΣ και είχαν χάσει βάρος πρόσφατα», εξήγησε σε δήλωσή του. «Οι συνέπειες του υψηλού ΔΜΣ για την υγεία και τη θνησιμότητα δεν είναι σαν διακόπτης για τα φώτα», πρόσθεσε. «Υπάρχει ένα διευρυνόμενο σύνολο εργασιών που υποδηλώνει ότι οι συνέπειες εξαρτώνται από τη διάρκεια».
Καταρρίφθηκε το παράδοξο της παχυσαρκίας
Αφού έλαβε υπόψη τις πιθανές προκαταλήψεις στα δεδομένα, ο Μάστερς διαπίστωσε ότι η παχυσαρκία αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου έως και 91%, πολύ περισσότερο από ό,τι δήλωναν προηγούμενες μελέτες.
Η καμπύλη σε σχήμα U εξαφανίστηκε και το παράδοξο μαζί της. Εκτίμησε περαιτέρω, ότι περίπου 1 στους 6 θανάτους στις ΗΠΑ σχετίζεται με το υπερβολικό βάρος.
«Τα παράδοξα πρέπει να αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό», έγραψε ένα ζευγάρι ειδικών στη δημόσια υγεία σε ένα άρθρο του 2017 στο International Journal of Obesity. «Τα αντίθετα αποτελέσματα θα πρέπει να συζητηθούν με τους συναδέλφους και τη συνεργασία με διαφορετικούς τομείς εξειδίκευσης. Το μόνο "παράδοξο" που μπορούμε να δούμε εδώ, είναι γιατί οι ερευνητές συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι έχουν στοιχεία για ένα παράδοξο, χωρίς προσεκτική εξέταση των πιθανών μεθοδολογικών εξηγήσεων».
