Τελικά όλα δείχνουν ότι ο μεγάλος κερδισμένος απο τον Συριακό εμφύλιο είναι ο κ. Πούτιν. Η ανακοίνωση το Μάρτιο ότι θα αποσυρθούν ρωσικές δυνάμεις από την Συρία διατηρώντας παράλληλα τις βάσεις και τις δυνάμεις της Ρωσίας στις παράκτιες επαρχίες της Λατάκειας και της Ταρτούς ερμηνεύτηκε απο πολλούς αναλυτές ως ομολογία αδιεξόδου.
Η πραγματικότητα όμως μάλλον του διαψεύδει.Η Ρωσία έχει εδραιώσει την οχύρωσή της στην Συρία, είναι πλέον κεντρικός παίκτης στην Μέση Ανατολή και απέσπασε την προσοχή από την σύγκρουση στην Ουκρανία. Και τέλος η Μόσχα έκανε δοκιμές οπλικών συστημάτων αιχμής, επιδεικνύοντας τις στρατιωτικές δυνατότητές της για να προωθήσει τις πωλήσεις όπλων. Παράλληλα, βγάζει απο το παιγνίδι επικίνδυνους ανταγωνιστές στην περιοχή καθώς αφαιρεί κάθε πρόσχημα για μια επέμβαση στην Συρία από την Σαουδική Αραβία και την Τουρκία.
Όλο αυτό το διάστημα, η Μόσχα διευκόλυνε παράλληλα τις διπλωματικές συναντήσεις με την διεθνή κοινότητα στην Γενεύη και στην Βιέννη, καθώς και ξεχωριστές συνομιλίες συμφιλίωσης με ομάδες της αντιπολίτευσης εντός της Συρίας.
Ο συνδυασμός των στρατιωτικών χτυπημάτων και της διπλωματίας από το Κρεμλίνο είχε ως στόχο να σταματήσουν οι εχθροπραξίες ανάμεσα σε όλες τις ένοπλες ομάδες, να σταθεροποιηθεί η Συρία, να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητά της, και να εξασφαλιστεί μια πολιτική διευθέτηση που θα διασφαλίζει τον έλεγχο της Μόσχας εκεί.
Για πολλούς αναλυτές το επόμενο στοίχημα του κ.Πούτιν είναι η επόμενη μέρα στην Συρία.Το πιο δύσκολο έργο είναι η διασφάλιση ότι εάν αντικατασταθεί ο Άσαντ, ο διάδοχός του θα διατηρήσει τον έλεγχο της Μόσχας στην Συρία κάτω από οποιαδήποτε πολιτική δυναμική, συμπεριλαμβανομένης της πιθανής ομοσπονδοποίησης της χώρας.
Σε αυτό το στάδιο, ο ανταγωνισμός της Ρωσίας με το Ιράν μπορεί να ενταθεί, δεδομένου ότι η Τεχεράνη επιδιώκει επίσης να σταθεροποιήσει τον έλεγχό της στο Λεβάντε και την Ανατολική Μεσόγειο, αλλά με τους δικούς της όρους.
