Τα προβλήματα των Χριστιανοδημοκρατών

Χριστιανοδημοκράτης» είναι μια ονομασία που ακούγεται περίεργη στον οποιονδήποτε έχει συνηθίσει σε έναν αυστηρό διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Ο όρος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης.

Μετά από δεκαετίες ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, οι χριστιανοδημοκράτες τώρα αντιμετωπίζουν την προοπτική της παρακμής.Οι πιέσεις που δέχονται απο τα λαϊκιστικά κόμματα είναι ισχυρές και ήδη , σε πολλές χώρες της κεντρικοανατολικής Ευρώπης, οι ισορροπίες είτε ανατρέπονται είτε κινδυνεύουν να ανατραπούν. Ταυτόχρονα , οι προσφατες περιφερειακές εκλογές στην Γερμανία και στην Γαλλία αλλά και η αποδοχή απο πολλούς δυτικοευρωπαίους των αντιμεταναστευτικών συνθημάτων είναι πολύ πιθανον να οδηγήσει πολλά παραδοσιακά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα να αναθεωρήσουν την πολιτική τους.

 Σίγουρα η χριστιανική δημοκρατία,  παραμένει η ισχυρότερη πολιτική δύναμη της ηπείρου στα χαρτιά. Ωστόσο, το κόμμα είναι βαθιά δυσλειτουργικό. Εκτός απο το μεταναστευτικό και η οικονομική κριση πυροδοτεί αντιδρασεις. Ήδη λίγο πριν τις τελευταίες ευρωεκλογές, κάποιοι ηγέτες του ΕΛΚ προσπάθησαν να επωφεληθούν από τα αισθήματα κατά της ΕΕ. Για παράδειγνα στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι προσπάθησε  να ηγηθεί της αντι-γερμανικής δυσαρέσκειας. Τυπικό παράδειγμα είναι, ο Viktor Orbán, ο Ούγγρος πρωθυπουργός και πρώην αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.

Τα τελευταία χρόνια, ο Orbán είχε ήδη προκαλέσει εντύπωση όταν κήρυξε «πόλεμο ανεξαρτησίας» - σκοπός του οποίου ήταν να κάνει τους Ούγγρους ανεξάρτητους από το πολιτικό πρόγραμμα του ΕΛΚ, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και φυσικά το κερασάκι στην τουρτα ήταν η στάση του στο μεταναστευτικό όταν ήλθε σε κατα μέτωπο σύγκρουση με την γραμμή Μέρκελ.Μέρος του προβλήματος, λένε ορισμένοι παρατηρητές, είναι ότι το ΕΛΚ - περιλαμβάνοντας όχι λιγότερα από 73 κόμματα-μέλη από 39 χώρες - είναι απλά υπερεκτεταμένο.

Ήδη, οι χριστιανοδημοκράτες αντιμετωπίζουν ένα δύσκολο δίλημμα. Οι πολιτικοί τους στόχοι είναι απλώς οριακά διαφορετικοί από εκείνους των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε πολλά ζητήματα. Και αυτό δημιουργεί πολιτικό χώρο για τις ομάδες που παρουσιάζονται ως πραγματικά συντηρητικές. Τα πολιτικά κόμματα, όπως το «Εναλλακτική για τη Γερμανία», το οποίο επικεντρώνεται κυρίως στο να αντιτίθεται στην ΕΕ, αλλά υπερασπίζεται όλο και περισσότερο την παραδοσιακή ηθική και το γαλλικό Εθνικό Μέτωπο, είναι οι ευεργετηθέντες.

Πλέον ,οι χριστιανοδημοκράτες βρίσκονται κάτω από έντονη πίεση από τους δεξιούς εθνικιστές και τους λαϊκιστές. Και δεδομένου ότι δεν τολμούν πλέον να υπερασπιστούν τα φιλόδοξα σχέδια για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, οι πάλαι ποτέ αρχιτέκτονες της ηπειρωτικής ενότητας είναι περισσότερο ή λιγότερο ανυπεράσπιστοι.

Οι πολιτικές τους υπέρ των διευθετήσεων δεν λειτουργούν ως απάντηση στους λαϊκιστές που ευδοκιμούν στην πόλωση και στις πολιτικές σχετικά με τις ταυτότητες. Η παλιά τάξη των συνασπισμών που στήριξε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στις κάλπες και επωφελήθηκε από αυτήν οικονομικά - η μεσαία τάξη και οι αγρότες - έχει μειωθεί σχεδόν παντού. Αυτός ο μακροπρόθεσμος μετασχηματισμός καθιστά απίθανο ότι η χριστιανοδημοκρατία θα ανακτήσει ποτέ τη δεσπόζουσα θέση που είχε στα μεταπολεμικά χρόνια.

Πηγή:premium.paratiritis.gr