Στην Αθήνα σήμερα παρουσιάζονται 2 μεγάλα δίκτυα αλληλεγγύης

Η Αυτόνομη Ακαδημία at the Athens Biennale δρώντας συμπληρωματικά προς το συνέδριο Σύναψη 2 της Μπιενάλε της Αθήνας διοργανώνει και φιλοξενεί στον χώρο αυτό μια συζήτηση εστιασμένη στο να φέρει μαζί μεγάλα πολιτικά και καλλιτεχνικά δίκτυα βάσης της Ανατολικής Ευρώπης και της Ελλάδας.

Το πρώτο μέρος της συνάντησης εστιάζει στην έννοια της εκπαίδευσης ως πολιτικό εργαλείο. Στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση δύο μεγάλων δικτύων αλληλεγγύης, το European Alternatives και το Krytyka Polityczna (Πολιτική Κριτική), χτίζοντας ένα δυνατό μέτωπο αυτο-οργάνωσης οριζόντιου χαρακτήρα σε όλη την Ευρώπη.

Ευπρόσδεκτοι είναι όλοι να προτείνουν θέματα για συζήτηση Οι παρουσιάσεις και οι συζητήσεις θα είναι στα Αγγλικά.

Η διοργάνωση πραγματοποιείται Διοργάνωση σε συνεργασία με το European Alternatives και την Krytyka Polityczna.

1 Συνεδρία: Περί Εκπαίδευσης - συζήτηση των Joulia Strauss (Αυτόνομη Ακαδημία) και Vasyl Cherepanyn (Η Σχολή του Κιέβου) με τον Σωτήρη Μπαχτσετζή.

Παρατηρούμε μια έμφαση στην τέχνη-ως-εκπαίδευση τόσο στην Ανατολική όσο και στη Νότια Ευρώπη. Πολιτιστικοί δρώντες στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, οι οποίοι είναι αναγκασμένοι να ζουν σε σκληρές αποικιακές συνθήκες μόνιμης κρίσης χρέους ή πόλεμου δι' αντιπροσώπου (Proxy war), φαίνεται να ανταποκρίνονται στις συνθήκες αυτές με δημιουργία και επινοητικότητα. Προτείνουν την εκπαίδευση εντός υφιστάμενων θεσμών τέχνης όπως και με τη μορφή αυτο-οργανωμένων δομών, τόσο ως ερευνητικά, ανοικτά και χειραφετιτικά παραδείγματα πολιτιστικής παιδαγωγίας, όσο και ως μέσο πολιτικής δράσης. Στο Κοινωνικό CERN (όπως ονομάστηκε από τον Τύπο η Μπιενάλε της Αθήνας), μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας για να συζητήσουμε τις δυνατότητες ύπαρξης ενός εκπαιδευτικού συστήματος οριζόντιου χαρακτήρα. Η συνεδρία με θέμα εκπαίδευση-ως-τέχνη είναι μια απάντηση στο «Επαναπροσδιορίζοντας την κριτική των θεσμών» διαμέσου της κριτικής της ονομαζόμενης Εκπαιδευτικής Στροφής (Εducational Τurn) (π.χ. Paul O'Neill & Mick Wilson (επιμ.), Curating and The Educational Turn). Επικεντρώνεται λιγότερο σε μια κριτική των ήδη υπαρχόντων δομών, αλλά μάλλον στην ανταλλαγή εμπειριών και οραμάτων για πρακτικές του άμεσου μέλλοντος. Τι σημαίνει «παραγωγή ανοικτής διαδικασίας» και «αυτο-οργανωμένες παιδαγωγικές»; Πώς σχετίζονται με εναλλακτικές «οικονομίες της γνώσης»; Τι σημαίνει αυτό για τη δημιουργία εφήμερων συλλογικοτήτων και βιωματικής γνώσης: εμείς-ο μετανάστης ή εμείς-οι χρεωμένοι ή εμείς-οι πολιτισμικά εκτοπισμένοι ή εμείς-οι σεξουαλικά αποκλίνοντες, κλπ; Πώς η τέχνη-ως-εκπαίδευση σχετίζεται με την κοινωνικά εμπλεκόμενη τέχνη (socially engaged art) και τον πολιτικό ακτιβισμό; Τι σημαίνει να επινοήσουμε μικρο-πρακτικές, είτε στο πλαίσιο των επίσημων εκπαιδευτικών θεσμών και μεγάλων εκθεσιακών πλατφορμών (π.χ. Documenta) είτε άτυπων off-site σχημάτων, στα οποία συγκλίνουν ζητήματα της πολιτικής, του κοινού, της κοινότητας και εκπαίδευσης;

2 Συνεδρία: Παρουσίαση της European Alternatives, ομιλία της Daphne Büllesbach

Το European Alternatives είναι ένα διεθνές κίνημα και οργανισμός, αφοσιωμένο στην εξερεύνηση και στην προώθηση διεθνών πολιτικών και πολιτισμών. Ήδη ενεργό για δέκα χρόνια στη διασύνδεση κινημάτων, οργανισμών, ανεξάρτητων ακτιβιστών και θεσμών από όλη την Ευρώπη για διεθνής καμπάνιες και μελέτες για την δημοκρατία, το δικαίωμα στην κινητοποίηση, κοινωνική ισότητα, ποικιλομορφία και πολιτισμό. Το κίνημα European Alternatives είναι παρόν με ακτιβιστικό τρόπο σε ολόκληρη την Ευρώπη και εκτελεί δράσεις σε δεκαοκτώ ευρωπαϊκές χώρες καθώς και στη Βραζιλία και τη Κίνα. Πιστεύουμε ότι σήμερα η δημοκρατική συμμετοχή, η κοινωνική ισότητα και η πολιτιστική καινοτομία υπονομεύεται από τα εθνικά κράτη της Ευρώπης και αυτές οι διεθνείς μορφές συλλογικότητας πρέπει να ενισχυθούν, έτσι ώστε να προωθηθούν οι αξίες αυτές.


3 Συνεδρία: Παρουσίαση της Krytyka Polityczna (Πολιτική Κριτική) και ομιλία με θέμα «Εθνική κυριαρχία» και η διάβρωση του κέντρου. Η προσφυγική κρίση στην Πολωνική οπτική των Jakub Dymek και Igor Stokfiszewski

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η Πολωνία είναι μια χώρα που κυριαρχείται από συντηρητικές και ξενοφοβικές ιδέες, αλλά αυτή η εκτίμηση δεν παρουσιάζει την ολοκληρωμένη εικόνα ειδικά όταν εστιάζει κανείς στη πρόσφατη αλλαγή συμπεριφορών σε σχέση με τη μετανάστευση και την προσφυγική κρίση. Στη κοινωνία και για χρόνια τώρα υπάρχουν διάσπαρτες απόψεις για αυτά τα θέματα, αλλά καθώς η εσωτερική πόλωση της πολιτικής αντιπαράθεσης βαθαίνει, το ίδιο συμβαίνει και με το επίπεδο αποδοχής εξτρεμιστικών θέσεων. Βέβαια η πραγματική αλλαγή για την οποία θα πρέπει να ανησυχεί κανείς είναι η διάβρωση του πολιτικού κέντρου, το οποίο θα μπορούσε να αφομοιώσει ένα μέρος του αντίκτυπου που θα είχε η ώθηση του σκληροπυρηνικού εθνικισμού και του ανοιχτού ρατσισμού. Ενώ τα εξτρεμιστικά κινήματα βρίσκονται πραγματικά σε ανοδική πορεία, συμβάλει στην κλιμάκωση του προβλήματος η έλλειψης ενός αξιόπιστου κέντρου και φιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων -που κανονικά θα ισορροπούσαν όσους ανήκουν στη δεξιά. Το πολιτικό κατεστημένο ήταν για χρόνια- με διακριτές εξαιρέσεις-ανίκανο να εδραιωθεί. Για αυτό και αν και η κοινωνία δεν τάσσεται κατά των προσφύγων ούτε είναι ξενοφοβική στην ολότητα της τόσο λιγοστεύουν και οι διέξοδοι για έκφραση πιο φιλελευθέρων αντιλήψεων ενώ ο εξτρεμισμός εμφανίζεται ως κυρίαρχος και παράλληλα το πολιτικό κατεστημένο υιοθετεί τη γλώσσα του. Αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος: συντηρητισμός και ξενοφοβία παρουσιάζονται ως φυσιολογικές και προφανείς καταστάσεις και έτσι ενισχύονται ολοένα.