Το 1989, το Κατάρ και το Ιράν ξεκίνησαν να αναπτύσσουν το κοίτασμα South Pars / North Dome, το οποίο είναι θαμμένο 3.000 μέτρα κάτω από το βυθό του Περσικού Κόλπου. Με 51 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου και 50 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα υγρών συμπυκνωμάτων, είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο. Περίπου το ένα τρίτο του πλούτου του βρίσκεται στα ιρανικά χωρικά ύδατα και τα δύο τρίτα σε εκείνα του Κατάρ.
Από την εποχή αυτής της ανακάλυψης, το Κατάρ έχει επενδύσει πολλά σε μονάδες και τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου (liquefied natural gas, LNG) που του επιτρέπουν να μεταφέρει το φυσικό αέριό του σε όλο τον κόσμο με δεξαμενόπλοια. Ωστόσο, η υγροποίηση και η μεταφορά αυξάνουν το συνολικό κόστος και ιδιαίτερα καθώς οι τιμές του φυσικού αερίου έχουν πέσει, το αέριο του Κατάρ παρέμεινε εύκολα περικομμένο στις ευρωπαϊκές αγορές από το φθηνότερο φυσικό αέριο [που έρχονται] μέσω αγωγών από την Ρωσία και αλλού. Και έτσι, το 2009, το Κατάρ πρότεινε την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου για την αποστολή του αερίου του βορειοδυτικά, μέσω της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας, της Συρίας και της Τουρκίας, μία αρχική επένδυση δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα μειώσει το κόστος μεταφοράς σε μακροπρόθεσμη βάση. Ωστόσο, ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ, αρνήθηκε να υπογράψει το σχέδιο. Η Ρωσία, η οποία δεν ήθελε να δει την θέση της να υπονομεύεται στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου, τον πίεσε έντονα να μην υπογράψει.
Την ίδια στιγμή το Ιράν, διαισθανόμενο μια ευκαιρία και μην έχοντας εξαγωγικές υποδομές για τα δικά του τεράστια αποθέματα φυσικού αερίου, πρότεινε έναν εναλλακτικό αγωγό Ιράν-Ιράκ-Συρίας, που θα αντλεί το ιρανικό αέριο από τον ίδιο χώρο προς τα έξω, μέσω συριακών λιμένων, όπως της Λατάκειας και κάτω από την Μεσόγειο. Η Μόσχα προφανώς ευλόγησε αυτό το έργο, ίσως πιστεύοντας ότι η Ρωσία θα το βρει ευκολότερο να διαπραγματευθεί με το Ιράν (που σε αντίθεση με το Κατάρ, δεν φιλοξενεί μια βάση των ΗΠΑ) για να ελέγξει τις εισαγωγές φυσικού αερίου στην Ευρώπη από το Ιράν, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας και την Κεντρική Ασία. Η ανακοίνωση της συμφωνίας του αγωγού Ιράν-Ιράκ-Συρίας ήρθε το 2011. Τα μέρη υπέγραψαν τα έγγραφα τον Ιούλιο του 2012. Η κατασκευή ήταν προγραμματισμένο να ολοκληρωθεί το 2016, αλλά παρεμβλήθηκαν η Αραβική Άνοιξη και το επερχόμενο χάος στην Συρία.
