Έναν άγνωστο έως τώρα πολύ πρώιμο δεινόσαυρο ανακάλυψε μια διεθνής ομάδα παλαιοντολόγων και τον «βάφτισε» Mbiresaurus raathι. Πρόκειται για τον αρχαιότερο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα στην Αφρική, όπου ζούσε πριν περίπου 230 εκατομμύρια χρόνια.
Ο σκελετός του βρέθηκε σε απρόσμενα μεγάλο βαθμό ανέπαφος στη Βόρεια Ζιμπάμπουε.
Είναι ένας μικρός δεινόσαυρος με μακριά ουρά, που έφθανε σε μήκος περίπου τα δύο μέτρα και είχε βάρος 10 έως 30 κιλά. Ο Mbiresaurus στεκόταν στα δύο πόδια του και είχε σχετικά μικρό κεφάλι με μικρά τριγωνικά δόντια. Ήταν πιθανώς φυτοφάγος ή παμφάγος.
Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, τη Ζιμπάμπουε, τη Ζάμπια και τη Βραζιλία, με επικεφαλής τον δρ Κρίστοφερ Γκρίφιν του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια (Virginia Tech), οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», δήλωσαν ότι «η ανακάλυψη κλείνει ένα κρίσιμο γεωγραφικό κενό στο αρχείο απολιθωμάτων των αρχαιότερων δεινοσαύρων».
Ο Γκρίφιν ανέφερε ότι «πρόκειται για τον αρχαιότερο γνωστό δεινόσαυρο της Αφρικής, περίπου της ίδιας εποχής με τους αρχαιότερους δεινόσαυρους που έχουν βρεθεί αλλού στον κόσμο.
Οι αρχαιότεροι γνωστοί δεινόσαυροι - που ζούσαν πριν περίπου 230 εκατομμύρια χρόνια κατά την Ύστερη Τριαδική περίοδο - είναι υπερβολικά σπάνιοι και έχουν ανακαλυφθεί σε λίγα μέρη του κόσμου, κυρίως στη βόρεια Αργεντινή, στη νότια Βραζιλία και στην Ινδία. Ποτέ δεν περιμέναμε να βρούμε έναν τόσο πλήρη και καλοδιατηρημένο σκελετό αρχαίου πρώιμου δεινοσαύρου».
Η ονοματοδοσία του οφείλεται στο ότι Mbire λέγεται η περιοχή όπου ανακαλύφθηκε το αρχαίο ζώο, ενώ είναι και το όνομα μιας ιστορικής δυναστείας που την κυβερνούσε στο παρελθόν. Το raathi δόθηκε προς τιμή του παλαιοντολόγου Michael Raath, ο οποίος πρώτος βρήκε απολιθώματα στη βόρεια Ζιμπάμπουε.
Η Αφρική, όπως όλες οι ήπειροι, αποτελούσε κάποτε τμήμα της υπερ-ηπείρου Παγγαίας. Οι πρώτοι δεινόσαυροι ήταν -λόγω κλίματος- περιορισμένοι αρχικά στη νότια Παγγαία και μόνο αργότερα στην ιστορία τους διεσπάρησαν ευρύτερα.
Το απολίθωμα του Mbiresaurus φυλάσσεται προσωρινά στο Virginia Tech, όπου καθαρίστηκε και μελετήθηκε, αλλά στη συνέχεια θα μεταφερθεί μόνιμα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Ζιμπάμπουε.
Η διεύθυνση για την επιστημονική δημοσίευση:
https://www.nature.com/articles/s41586-022-05133-x
