Επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών αναγορεύτηκε χθες το απόγευμα, στη Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου, η ποιήτρια και Ακαδημαϊκός Κική Δημουλά.
Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής Μ.-Α. Δημόπουλος, κατά την προσφώνησή του, αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στα ιδιαίτερα χαρίσματά της – την τολμηρή ως ανατρεπτική, αλλά εντυπωσιακά εναργή και πειστική χρήση της γλώσσας, την ευρηματικότητα των εικόνων της, την ικανότητά της να δημιουργεί ένταση με αφηρημένες λέξεις (συχνά δικής της επινόησης) – χαρίσματα, που, όπως τόνισε, έγιναν προοδευτικά όλο και πιο ορατά ήδη από την πρώτη φάση του έργου της. Επίσης, αναφέρθηκε και στην εκλογή της το 2002 ως τακτικού μέλους της Ακαδημίας Αθηνών, η τρίτη μόλις γυναίκα (μετά τη Γαλάτεια Σαράντη και την Αγγελική Λαΐου) που έτυχε αυτής της τιμής. Τέλος την ευχαρίστησε «όχι μόνο για το σπουδαίο έργο της, ένα έργο ελληνικό αλλά και τόσο οικουμενικό, όπως ακριβώς είναι οικουμενικός ο ελληνικός πολιτισμός», αλλά και γιατί βρίσκεται μέσα στην καθημερινότητα, όπως πέρυσι περίπου τέτοια εποχή όπου βρέθηκε δίπλα στα παιδιά που δίνουν μάχη για τη ζωή τους στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μαριάννα Βαρδινογιάννη – ΕΛΠΙΔΑ», όπου και τιμήθηκε για την προσφορά της.
Ακολούθως η Πρόεδρος του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, καθηγήτρια κυρία Ευαγγελία Σακελλίου παρουσίασε αναλυτικότερα το έργο της μεγάλης μας ποιήτριας.
Κατά την αντιφώνησή της, η κυρία Δημουλά ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Η τιμή την οποία μου έκανε το Πανεπιστήμιο μου φέρνει συγκίνηση: συγκίνηση ρωμαλέα, σφοδρή και άφθαρτη. Και μαζί αμηχανία, ταραχή, ακόμα και φόβο. Γιατί είμαι αυτοδίδακτη και αυτοδίδακτες είναι και οι επιδόσεις μου στην ποίηση. Αφελώς πίστεψα στην αρχή πως θα μπορούσα να ανιχνεύσω τους κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της ποίησης. Όσο για την πανεπιστημιακή τιμή, τα 180 χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από την ίδρυση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών συμπίπτουν με τα 86α γενέθλιά μου – κάτι που επισπεύδει την προσωρινότητα της ύπαρξής μου. Είμαι παρόλα αυτά ακόμη μια τελειόφοιτη που πιστεύει στα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Αυτός είναι κατά πάσα πιθανότητα και ο λόγος που γράφω ποίηση».
