Το Brexit, το προσφυγικό, οι εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν προγραμματιστεί σε τουλάχιστον 10 μέλη της ένωσης για την επόμενη διετία, οι ευρωσκεπτικιστές και οι λαϊκιστές, η λιτότητα , οι διεθνείς εμπορικές συμφωνίες , η τρομοκρατία και η ασφάλεια, οι "βόρειοι" και οι "νότιοι", οι κυρώσεις στην Ρωσία αλλά και οι σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Κίνα αποτελούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Το χειρότερο απο όλα είναι ότι όλα αυτά τα "συστατικά": αναμειγνύονται, αλληλοεπηρεάζονται και αλληλουποστηρίζονται και όλα δείχνουν ότι σύντομα μπορεί να έχουν ανεξέλεγκτες επιπτώσεις για το μέλλον της κοινής προσπάθειας .
Φυσικά το δημοψήφισμα στη Βρετανία δεν αποτελεί λόγο να διαλυθεί η ΕΕ αλλά η ΕΕ παρουσιάζει σημάδια παρακμής. Πλέον υπάρχουν πολύ λίγα κοινά ανάμεσα στα κράτη μέλη . Αυτό που απέδειξε πως δεν υπάρχει αλληλεγγύη στην ΕΕ είναι : το προσφυγικό. Δεν υπάρχουν μόνο κοινές αξίες στην ΕΕ αλλά και διαφορετικά συμφέροντα και ιδεολογίες και αυτό το βλέπει κανείς ξεκάθαρα με την Ουγγαρία και τα τείχη που υψώνει. Έτσι , o πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν εξακολουθει να διαφωνεί στον υποχρεωτικό διαμοιρασμό προσφύγων ανάμεσα σε όλα τα κράτη-μέλη. Και απο την άλλη πλευρά υπάρχουν , οι "νότιοι" που υφίστανται τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και που καλούνται να σηκώσουν το κύριο βάρος του προσφυγικού. Οι ίδιοι που αναζητούν τρόπους για να αντιμετωπίσουν το "σύμφωνο σταθερότητας" καλούνται ταυτόχρονα να πληρώσουν για το δημοσιονομικό κοστος για το προσφυγικό αλλά και να μετρήσουν απώλειες απο τις οικονομικές κυρώσεις στην Ρωσία.
Ταυτόχρονα κάποιοι απο τους "βόρειους" υπερμαχους της λιτότητας αντιμετωπίζουν με περισσή επιφυλακτικότητα τους ρώσους γείτονες τους , και επιμένουν στην σκληρή γραμμή στο προσφυγικό. Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς τις εκλογές στην Γερμανία και την Γαλλία , στις οποίες ο τρόμος των ευρωσκεπτικιστών κάθε μέρα που περνά θα γίνεται πιο οξύς τότε δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει ότι η "πολιτική των συμβιβασμών" στην οποία στηριχθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση οδεύει προς την δύση της. Και αυτό ισχύει διότι πλέον οι συμβιβασμοί έχουν γίνει για κάποιους τόσο επώδυνοι και τόσο κοστοβόροι που πολύ δύσκολα θα τους αποδεκτούν και ακόμα δυσκολότερα θα μπορέσουν να τους εξηγήσουν στο εκλογικό τους κοινό.
Δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά στο απόλυτο αλαλούμ το οποίο ένα απλό «ατύχημα» μπορεί να το μετατρέψει σε τραγωδία ενεργοποιώντας την δυναμική των κανόνων του Μέρφυ. Όλα αυτά , φυσικά θα μπορούσαν να έχουν αναδεικνύουν και την αδυναμία της Γερμανίας να φανεί αντάξια των απαιτήσεων του ηγετικού της ρόλου. Αυτό φάνηκε στους χειρισμούς της στην υπόθεση της διαχείρισης της κρίσης χρέους, στο θέμα της νομισματικής πολιτικής ακόμα και στις κόντρες του Ντράγκι με τους γερμανους πρωθιερείς της «νομισματικής ορθοδοξίας». Ακόμα και στην υπόθεση του προσφυγικού αντί να παραδεχθεί το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και το ρόλο που μπορεί να έχουν οι πρόσφυγες στην επίλυση τους προσπάθησε να προβάλλει ανθρωπιστικά επιχειρήματα.
