Το μεγάλο παιγνίδι με τα "κόκκινα δάνεια" παίζεται στις Βρυξέλλες και εντάσσεται σε μία γενικότερη προσπάθεια να στηθεί μία τεράστια αγορά ιδιωτιού χρέους σε όλη την Ευρώπη. Υπο το πρίσμα αυτό οι μεθοδεύσεις, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί που γίνονται στην Ελλάδα, είναι ουσιαστικά μία κατάσταση "πειραματικού σωλήνα" καθώς το πιθανότερο είναι το επόμενο βήμα να αφορά στην Ιταλία. Στα πλαίσια αυτά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει εντάξει στις προτεραιότητές της την Ένωση Κεφαλαιαγορών (UMC). Το σχέδιο δράσης, που παρουσιάστηκε τον Σεπτέμβριο του 2015, προβλέπει τη λειτουργία της μέχρι το 2019 μέσω μιας σειράς πρωτοβουλιών: διαβούλευση με τη βιομηχανία, μελέτες επιπτώσεων, αναθεώρηση οδηγιών και νέες νομοθετικές προτάσεις.
Το πρώτο βήμα είναι η δημιουργία "σκιωδών τραπεζών". Το σχέδιο για την Ένωση Κεφαλαιαγορών, θα έχει άλλωστε ως συνέπεια τη γενίκευση του συστήματος των «σκιωδών τραπεζών» (shadow banking system), που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κρίση του 2008. Η έκφραση περιγράφει τη χρηματοδότηση της οικονομίας από παίκτες που δεν υπόκεινται σε κανονισμούς τόσο αυστηρούς όσο οι τράπεζες –ένας τρόπος για να παρακαμφθούν οι κανόνες ορθών πρακτικών των τραπεζών που δραστηριοποιούνται στις χρηματαγορές. Η ένταξη ασφαλιστικών εταιρειών, ασφαλιστικών ταμείων και άλλων κερδοσκοπικών οργανισμών στη χρηματοδότηση της οικονομίας, σημαίνει την ανάληψη ενός πρόσθετου κινδύνου: οι επενδυτικοί αυτοί οργανισμοί δεν διαθέτουν εμπειρία για την αξιολόγηση της ποιότητας των δανείων.
Το δεύτερο βήμα αφορά στα δάνεια. Η Επιτροπή προτείνει τη χρηματοδοτική ενθάρρυνση των θεσμικών επενδυτών (συνταξιοδοτικά ταμεία και ασφαλιστικές εταιρείες κυρίως), να εξαγοράζουν απ’ ευθείας χρέη μη εισηγμένων εταιρειών· μια επένδυση πιο κερδοφόρα, διότι εμπεριέχει υψηλότερο κίνδυνο από τα παραδοσιακά κρατικά δάνεια
Όμως η βασική πρόταση της Επιτροπής αφορά την τιτλοποίηση των τραπεζικών δανείων. Με αυτήν την τεχνική, οι τράπεζες μεταπωλούν τα δάνεια στις κεφαλαιαγορές με τη μορφή χρηματοπιστωτικών προϊόντων, γεγονός που τους επιτρέπει να ξεφορτώνονται τις επισφάλειες, έχοντας όμως εισπράξει τις προμήθειες από την παροχή των δανείων. Το ίδιο που έκαναν με μεγάλη χαρά στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν μετέφεραν σε επενδυτές τα στεγαστικά δάνεια των αμερικανικών νοικοκυριών με τη μορφή μετοχών. Κατά συνέπεια, η τιτλοποίηση απαλλάσσει από την ευθύνη τις τράπεζες (μεταφέροντας τον επιχειρηματικό κίνδυνο σε άλλους) και ενισχύει όχι μόνο την πολυπλοκότητα, αλλά και τη διασύνδεση των κεφαλαιαγορών με αποτέλεσμα το 2008, όταν ξέσπασε η κρίση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, ο μηχανισμός αυτός να συμβάλει ταυτόχρονα τόσο στο σκάσιμο της φούσκας όσο και στην εξάπλωση της κρίσης στον κόσμο.
