Μία άλλη εκδοχή ως προς την αντιμέτωπιση των εκβιασμών του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, παρουσιάζουν οι Mark Wallace και Madeleine Joelson, σε άρθρο που φιλοξενούν οι Financial Times.
Οι δύο αρθρογράφοι, που είναι μέλη της ΜΚΟ Turkish Democracy Project, αντικρούουν το επιχείρημα του γνωστού Βρετανού δημοσιογράφου Gideon Rachman "περί ανάγκης παζαρέματος του ΝΑΤΟ με τον Τούρκο Πρόεδρο".
Όπως αναφέρουν, "ο Gideon Rachman προτείνει ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι έτοιμα να παζαρέψουν, όπως λέγεται, στο Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης, αν θέλουν ο αυταρχικός πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να συμμορφωθεί με την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ.
Ο Rachman προτείνει ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ θα πρέπει να προσφέρουν οικονομική βοήθεια με αντάλλαγμα τη συνεργασία για το σκανδιναβικό ζήτημα".
Οι δύο αρθρογράφοι διαφοροποιούνται λέγοντας πως "το πρόβλημα με αυτή τη στρατηγική είναι ότι επιβραβεύει την κακή συμπεριφορά του Ερντογάν.
Θα τον ενθαρρύνει να πιέσει για περισσότερες παραχωρήσεις την επόμενη φορά που το ΝΑΤΟ θα χρειαστεί ομόφωνη ψήφο για να αποτρέψει μια κρίση. Κάθε παραχώρηση που θα αποσπάται από τη συμμαχία θα προβάλλεται ως διπλωματική νίκη του Ερντογάν, βοηθώντας τον να ενισχύσει την εγχώρια υποστήριξη και να βοηθήσει τις πιθανότητες επανεκλογής του το επόμενο έτος.
"Τα παζάρια αποδίδουν μόνο αν είσαι πρόθυμος να αποχωρήσεις"
Η αλήθεια είναι ότι τα παζάρια αποδίδουν μόνο αν είσαι πρόθυμος να αποχωρήσεις. Όσο ο Ερντογάν γνωρίζει ότι τα μέλη δεν είναι πρόθυμα να κάνουν το τελικό βήμα της απομάκρυνσης της Τουρκίας, έστω και προσωρινά, θα συνεχίσει να έχει το πάνω χέρι στις διαπραγματεύσεις".
Συνεχίζοντας, αναφέρουν ότι "τα μέλη του ΝΑΤΟ γνωρίζουν ήδη ότι, ενώ η Τουρκία ανήκει στο ΝΑΤΟ, ο Ερντογάν δεν ανήκει. Πρέπει να είναι έτοιμοι να εργαστούν προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου.
Εάν οι κανόνες του ΝΑΤΟ τροποποιούνταν ώστε να επιτρέπουν την προσωρινή αναστολή των κρατών μελών μέχρι οι ηγέτες τους να ευθυγραμμιστούν με τις αξίες και τα συμφέροντα της συμμαχίας, τότε ο Ερντογάν θα κατανοούσε την προοπτική πραγματικών οικονομικών και στρατηγικών συνεπειών για τις ενέργειές του.
Όπως επισημαίνει ο ίδιος ο Ράχμαν, ήταν το μποϊκοτάζ των τουρκικών προϊόντων από τη Σαουδική Αραβία, και όχι η προσφορά οικονομικής βοήθειας, που οδήγησε τον Ερντογάν να αναζητήσει ανανέωση των σχέσεων με τη Σαουδική Αραβία.
Αν θέλετε να φύγετε από το Μεγάλο Παζάρι ''με μια δίκαιη τιμή'', πρέπει πρώτα να ξέρετε πού είναι οι έξοδοι", καταλήγει το άρθρο.
