Στη ρεαλιστική του εκδοχή, αυτή της ουσιαστικής ενίσχυσης των πολιτών απέναντι στην ακρίβεια, η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 50 ευρώ, δεν αφήνει ισχυρό αποτύπωμα. Η δεύτερη κατά σειρά αύξηση του κατώτατου, ο οποίος έφτασε στα 713 ευρώ και συμπαρέσυρε προς τα πάνω επιδόματα αλλά και αμοιβές μισθωτών που συνδυάζονται με τριετίες, αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό του προβλήματος που έχουν προκαλέσει ο καλπάζων πληθωρισμός και η ενεργειακή κρίση.
Αυτό, ωστόσο, δεν συνεπάγεται πως η νέα αύξηση πρέπει να αντιμετωπίζεται με μηδενιστική λογική, επειδή δεν επιλύει το πρόβλημα, αλλά απλώς το ξύνει επιφανειακά. Θα ήταν άλλωστε παράλογο να περίμενε κάποιος, μέσω της αύξησης και των επιδράσεων που αυτή έχει συνολικά στις αμοιβές, να προέκυπτε ουσιαστική λύση στο ζήτημα της ακρίβειας, καθότι αυτό θα απαιτούσε μια εν τοις πράγμασι τεράστια άνοδο στον κατώτατο μισθό!
Με γνώμονα την αυστηρή «λογική» που διέπει την κυβέρνηση στα εργασιακά αλλά και τη λελογισμένη κατεύθυνση που ακολουθεί στα οικονομικά-δημοσιονομικά, το Μαξίμου υπερέβαλε εαυτόν στην περίπτωση του κατώτατου μισθού. Δεν το έκανε ορμώμενο από μια ακαταμάχητη επιθυμία να πετάξει τον μανδύα της νεοφιλελεύθερης παράταξης, «παρακούοντας», άκουσον-άκουσον ακόμη και τις επιθυμίες των εργοδοτικών φορέων που έθεταν ταβάνι 6% στην αύξηση, αλλά το έπραξε διότι η συγκεκριμένη επιλογή αποτελούσε μονόδρομο.
Με την ακρίβεια να σαρώνει όλη την αγορά γονατίζοντας τα νοικοκυριά, την κοινωνική δυσαρέσκεια να «φουντώνει» και να εκφράζεται με αρνητικό τρόπο προς την κυβέρνηση στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το Μαξίμου αναζητά τρόπους να διακόψει το «κύμα» φθοράς. Αναγνωρίζει-πώς άλλωστε να μην το κάνει- ότι η ακρίβεια και οι δυσχερείς οικονομικές συνθήκες με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι οι πολίτες, αποτελεί το κυρίαρχο «εργαλείο» κριτικής προς σ’ αυτήν, πρόκειται για πληγή που έχει ανοίξει στο κυβερνητικό «σώμα».
Όχι πως η αύξηση του κατώτατου μισθού δύναται να επουλώσει τη συγκεκριμένη πληγή, ούτε φυσικά οι λοιπές παροχές αντισταθμίζουν την τεράστια δυναμική που έχει αναπτύξει η ακρίβεια. Η επικοινωνιακή διαχείριση και η διαμόρφωση μιας εικονικής (;) πραγματικότητας, όπου δίνονται αφειδώς παροχές και ενισχύονται οι αντιστάσεις των πολιτών απέναντι στην ακρίβεια, έχουν βραχυπρόθεσμο αντίκτυπο. Ο μέγας κριτής είναι η τσέπη των πολιτών και αυτό το περιβόητο καλάθι της νοικοκυράς, που δεν αποκρύπτει την αλήθεια, αντιθέτως βγάζει τα πάντα στη φόρα…
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, όσο η πλάστιγγα ανάμεσα στην ακρίβεια και τα μέτρα στήριξης, γέρνει απελπιστικά υπέρ της πρώτης, τόσο η δυσαρέσκεια των πολιτών προς την κυβέρνηση δεν θα τιθασεύεται.
Και μιας και άνοιξε ξανά το θέμα των εργασιακών με αφορμή τον κατώτατο μισθό, πρέπει να καταγραφεί και το εξής: αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κυβέρνηση να δει κατάματα και το μείζον πρόβλημα με τη μαύρη εργασία, με τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που παραμένουν σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και διαβιώνουν με ψίχουλα.
Καλή η αύξηση του θετικού μισθού αλλά πρέπει να έχει και αντίκρισμα. Ποικιλοτρόπως…
Νώντας Βλάχος
