Σε νέο πεδίο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων εξελίσσεται η Αφρική, που ξεκινάει από τις αλλαγές των κυβερνήσεων και φτάνει μέχρι τη δράση των Τζιχαντιστών-συγγενών του Ισλαμικού Κράτους.
Τα τελευταία χρόνια η επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων της Δύση έχει περιοριστεί στον οικονομικό τομέα στην Αφρική καθώς μέσω πολυεθνικών εταιριών παίρνουν με χαμηλό κόστος τα προϊόντα των πλουτοπαραγωγικών πηγών στηρίζοντας τα τοπικά καθεστώτα.
Η αραβική άνοιξη και η αύξηση της επηρροής Κίνας, Ρωσίας και Τουρκίας στις Αφρικανικές χώρες, ανέτρεψε το σκηνικό με κύρια χαμένη τη Γαλλία που εκδιώκεται από χώρες πρώην αποικίες της. Πιο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Νίγηρα που μετά το πραξικόπημα κτύπησε ο κώδων του κινδύνου για τη Δύση, που μέσω άλλων χωρών της περιοχής απειλούν με πόλεμο την πρώην γαλλική αποικία.
Ο Νίγηρας ακολούθησε το Μαλί και τη Μπουρκίνα Φάσο που έχουν ... ανοίξει λογαριασμό με τη Βάγκνερ και τη Ρωσία, αλλά και την Τουρκία, που μέσω του Ισλάμ επιχειρεί μεγάλη δυείσδυση υποσαχάρια Αφρική για να στηρίξει κυρίως τη θέση της στη Λιβύη.
Σημειώνεται ότι το πραξικόπημα στο Νίγηρα ακολούθησε πραξικόπημα στη Γκαμπόν και εν συνεχεία αρκετές χώρες με οικογενειοκρατία έσπευσαν σε αλλαγές στις κυβερνήσεις τους είτε να διασφαλίσουν τη σωματική τους ακεραιότητα και την περιουσία τους είτε να δείχουν περισσότερη δημοκρατία.
Αυτές οι αλλαγές συμβαίνουν στο κεντρικό και δυτικό τμήμα της Αφρικής, διότι στο ανατολικό γίνονται πολεμικές αναμετρήσεις: Σουδάν, Σομαλία, Αιθιοπία, Ερυθραία αλλά και πολλές ακόμη έχουν να αντιμετωπίσουν τον κοινό κινδυνο αποσταθεροποίησης του Τζιχαντιστές.
Αντίθετα με τα πραξικοπήματα που ευαγγελίζονται περισσότερη δημοκρατία και λιγότερη διαφθορά, οι τζιχαντιστές δρουν σε περισσότερες από 15 χώρες με δολοφονικές επιχειρήσεις κατά πολιτών και κυριώς χριστιανικών και άλλων μη μουσουλμανικών πληθυσμών με σκοπό να τυς εκδιώξουν από τις εστίες τους.
Ωστόσο οι μάχες δεν έχουν περιοριστεί στη φιλοδυτική Νιγηρία, και σε άλλες δυτικού ενδιαφέροντος χώρες, αλλά έχουν αυξηθεί σε αριθμό και έχουν γίνει πιο αιματηρές σε Μαλί, Μπουρκίνα Φάσο και Νίγηρα που τουλάχιστον θεωρητικά έχει περιοριστεί η δυτική επηρροή σε σχέση με το παρεθλόν.
Στο γεωπολιτικό αυτό «παίγνιο» η Ρωσία εμφανίζεται σε θέση οικονομικού εταίρου, η Κίνα σε ρόλο κατασκευαστή-δανειστή και η Τουρκία σε ρόλο πωλητή όπλων και ισλαμικού μανδύα.
Οι τρεις αυτές χώρες αν και φαίνεται να έχουν αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, στην πραγματικότητα έχουν ένα κοινό σκοπό: να διώξουν τη Δύση από τη Αφρική, ενώ στις χώρες που θα επενδύσουν στη «μαύρη» Ήπειρο ετοιμάζεται να μπει και η Ινδία, «μήλον της Έρριδος» για Ανατολή και Δϋση με ασαφή ακόμη ρόλο.
Ήδη οι δηλώσεις Ερντογάν περι αποικειοκρατίας σε κάθε επίσκεψη του στην Αφρική και η διαγραφή χρεών χωρών από τον Πούτιν δηλώνει τις προθέσεις των τριών χωρών.
Έτσι αναμένεται μια δυναμική σύγκρουση συμφερόντων αρχικά στην υποσαχάρια Αφρική που μπορεί να ξεκινήσει από εμπάργκο και κυρώσεις και να καταλήξει σε πόλεμο δι' αντιπροσώπων.
Σε αυτή τη σύγκρουση η Δύση έχει κάνει ένα βήμα πίσω, αφού η Γαλλία κατέβασε τους τόνους στην αντιπαράθεση με την Τουρκία και Αμερικανοαφρική σύνοδος εξαίρεσε χώρες με μη αρεστά καθεστώτα, χαρίζοντάς τες στην απέναντι πλευρά.
Αντίθετα η Ανατολή συνεχίσει μεθοδικά τη «συνεργασία» και διείσδυση μειώνοντας τη δυτική παρουσία.
Για κάποιους το πεδίο αντιπαράθεσης στην Αφρική είναι ο πρόδρομος της διαμάχης στον αρκτικό κύκλο, αλλά το μονο σίγουρο είναι ότι της επιπτώσεις της σύγκρουση στις Αφρικανικές χώρες, εκτός από τους πολίτες της θα την υποστεί και η Ευρώπη, σηκώνοντας στην καλύτερη τον περιπτώσεων το βάρος μεγάλων μεταναστευτικών ροών.
